Van bomen en ridders

Toen mijn zoon zo’n jaar of 8 was had hij een uitboosboom. De combinatie van  het geërfde gooi en smijttemperament van zijn moeder met het gegeven dat je als 8 jarige nou eenmaal soms meer moet (naar school gaan bijvoorbeeld) dan je voor jezelf  OK vind hadden nogal eens flinke donderwolken tot gevolg.  Haren op onweer en ogen donker van woede met daarin dikke tranen van onmacht, zag ik dan.  Nadat hij op een ochtend woest was weggelopen en ik echt niet wist waar hij was geweest maakten we een afspraak. Hij mocht weg om af te koelen, ik wist tenslotte als geen ander hoe noodzakelijk dat af en toe kon zijn, maar ik wilde wel weten waar hij was. Na school wandelden we met de hond naar een boomgaardje in de buurt. ‘Kijk mama, als ik zó  boos ben dat ik wegloop om uit te bozen, dan zit ik hier, dit is mijn uitboosboom’. Dat ging heel lang goed totdat hij op een dag in tranen thuis kwam: zijn uitboosboom was omgezaagd. Het hele boomgaardje vlak bij ons huis bleek gerooid. Weg veilige haven, met takken die je ontvingen en je koesterden als mensen even teveel waren of juist de oorzaak van alle storm en donder in je binnenste.  Weg uitboosboom, waar iedereen je even met rust liet, je over het water kon uitkijken en je tranen vrijelijk konden stromen zonder dat iemand het zag. Weg lekkere plek om gewoon in te zitten en te mijmeren. Gewoon zomaar weg, omdat iemand bij de gemeente dat nodig had gevonden.  Ik ben niet zo’n activist, zo eentje van ‘op de barricades’. Ik zeg wat ik vind dat gezegd moet worden en doe wat ik vind dat gedaan moet worden. En dat is dat. Gelukkig zijn anderen dat wel. De Bomenridders in IJsselstein bijvoorbeeld. Ze houden het rooibeleid van onze gemeente kritisch in het vizier. Ik draag ze een warm hart toe. Aan hen draag ik mijn nieuwe prent op: het Boomvolkje. En aan de uitboosboom van mijn zoon, omdat die hem (en mij) zoveel gemoedsrust heeft gebracht.