Vertrouwen

Sinds een ruime anderhalve week banjert er door ons huis een kitten. Dat wil zeggen: inmiddels banjert het. In het begin schichtte het. Het is een kitten, die de eerste weken van haar bestaan is opgegroeid in een schuur bij een manege, waar de liefste lief van mijn zoon en haar moeder regelmatig naartoe gaan. Hun hart voor dieren is groot en toen er dan ook een nieuw huis voor de kittens gezocht moest worden en dat niet zo een twee drie wilde lukken, hebben zij de taak op zich genomen een nieuwe bestemming voor de beestjes te vinden. Vervolgens heb ik mijn man ‘bewerkt’ en nu hebben we dan een jonge kat in huis. Zo schuw dat we nog steeds niet weten of het een kater of een poesje is. Want ze was helemaal niet gewend aan aanraking door mensenhanden en haar eerste ervaringen met mensen was haar vangst. Niet bepaald fijn dus. Ze was zo angstig dat je bij de geringste poging haar te benaderen kon rekenen op een sissend en klauwend-naar-alles-wat–in-de-buurt-kwam bontballetje. In het begin was er dan ook geen bal aan. Onze Boem! was meer dan pissed! Wat doet dat mormel in Mijn Huis! En het diertje zelf was vrijwel onbenaderbaar. Bij het in huis nemen van een kitten denk je aan een schattig, aaibaar, knuffellig gevalletje dat spinnend op je schoot komt liggen en spelend door het huis rent. Rennen deed ze wel, maar dan vooral van ons vandaan. Om dan als een grijze schaduw ergens onder te zoeven en er voorlopig niet meer vandaan te willen komen. We hebben haar dan ook Zoef! genoemd. En geloof me ze doet die naam eer aan! Zo startte het project handtam maken. En ook bij jonge katjes gaat de liefde vooreerst door de maag. De gouden vondst bleek een chinees eetstokje. Daardoor kon ik haar op gepaste afstand in haar schuilplaats kleine beetjes lekkers voeren. Dippend in een blikje kattenvoer, met veel geduld en steeds kijkend hoever ik kon gaan, heb ik haar nu zover dat ze bij mij op schoot wil eten, niet onmiddellijk weer wegsprint als ze haar hapje naar binnen heeft geschrokt, maar blijft zitten tot de volgende komt. En….dat ze zich heel af en toe door mij achter haar oortjes laat kriebelen en dan heel hard spint. Een ontroerend moment vond ik dat, de eerste keer dat dàt mocht. Ze kruipt niet meer weg zodra het te licht wordt in de kamer, maar gaat lekker op de vensterbank liggen pitten en speelt door de kamer. So far so good. Het lijkt een dankbaar projectje: vriendjes worden met Zoef! Toch riep het de afgelopen dagen ook een vraag op. Namelijk hoe zit dat met vertrouwen winnen en hoever kan en mag je daarin gaan. Ik ben het dier natuurlijk ontzettend aan het manipuleren en wel op zijn zwakke punt: eten! Niet dat ik daar nu nachten van wakker heb gelegen. Het schoot gewoon door me heen toen ik de post rondbracht. Misschien is dit wel het maximaal haalbare: tijdens het eten op schoot zitten, de boel op stelten zetten, Boem! pesten en dan op de bank liggen ronken. Ik wil natuurlijk een schootkatje, dat lekker tegen me aan kruipt als ik op de bank zit te lezen of een film kijk en dan heel hard spint en zich achter haar oortjes laat kriebelen. Maar wie weet zit dat er helemaal niet in. Wie weet moet ik wel tevreden zijn met wat ik bereikt heb en het verder op zijn beloop laten. Erop vertrouwend dat mijn aandacht en geduld voldoende is. Want vertrouwen is een heel dun draadje, langzaam gesponnen, en zo gebroken, wanneer je forceert door iets heel erg en al te graag te willen. Hoe het verder gaat met Zoef!? Ik houd je op de hoogte!